Terminologie rondom brandveiligheid

Niet-brandbaar of onbrandbaar betekent dat een materiaal niet bijdraagt aan een brand. De classificering niet-brandbaar wordt bepaald door het Euro-brandklasse systeem. Volgens dit systeem is de klasse A1 niet-brandbaar, is de klasse A2 praktisch onbrandbaar, klasse B heel moeilijk brandbaar en zijn de klassen C tot en met F brandbaar. 

De niet-brandbaarheid wordt gegarandeerd door grenswaarden vast te leggen voor de calorische inhoud (PCS-waarden). De calorische waarde is de hoeveelheid energie die wordt geproduceerd bij de volledige verbranding van een materiaal. Hoe lager de calorische waarde (PCS-waarde) van een product, des te beter presteert dat materiaal op het vlak van brandveiligheid. Meer energie betekent immers dat de brand zich sneller kan verspreiden. Niet-brandbare isolatie (Euro-brandklasse A1) heeft een heel lage calorische waarde en draagt daardoor niet bij aan de brand.

Brandbare materialen hebben een hogere calorische waarde dan niet-brandbare materialen. In het Euro-brandklasse systeem zijn klassen B tot en met F brandbaar. Het is belangrijk om hierbij te letten op de betekenis van de verschillende Euro-brandklasse indelingen: een B-classificatie (heel moeilijk brandbaar) is veel veiliger dan een F-classificatie. Maar voor brandbare materialen (B tot en met F) worden geen grenswaarden vastgelegd voor de calorische waarde. 

Brandvertragende middelen of brandvertragers zijn additieven die worden toegevoegd aan brandbare materialen. De bedoeling hiervan is om de ontbranding van die materialen te vertragen. De additieven worden verbruikt wanneer ze aan vuur worden blootgesteld; ze vertragen de brandbaarheid, maar verminderen die niet. Ze ‘maskeren’ in feite de hoge calorische waarde van een materiaal en produceren veel rook.

Licht ontvlambare materialen met Euroklasse E en F zijn respectievelijk zeer brandbaar en uiterst brandbaar. Ze kunnen al vlam vatten bij een zeer lage temperatuur.

In relatie tot brand wordt er vaak gesproken over brandweerstand. Hierbij gaat het erom hoe lang een materiaal weerstand kan bieden tegen de brand. Ofwel: hoe lang voorkomen kan worden dat de brand zich verspreidt tussen afzonderlijke ruimtes of verdiepingen (compartimenten) in een gebouw. De brandweerstand wordt bepaald door de totale bouwkundige opzet, de constructie en de toestand van een gebouw. De classificatie van de brandweerstand wordt meestal weergegeven als een maximale tijd (in minuten uitgedrukt). Binnen die tijd kunnen mensen op een veilige manier aan een brand ontsnappen.